Dag 3 van Tom Sleeuwaert en familie op Canel

Ma 1 augustus 2011 – Bien cuit

De temperaturen in Thézac blijven stijgen. Met meer dan 20 graden ontbijten we op ons zonovergoten terras. We zijn echter geen onmensen en denken ook even aan zij die in het thuisland op maandagochtend iets minder fortuinlijks te doen hebben: vloeken op de onheilsberichten van de verkeersinformatie, sakkeren op het weer, een file ingaan voor onbepaalde tijd zonder aanwijsbare reden, klagen over non-issues als regeringsmisvormingen, en uiteraard even later opnieuw stilstaan omwille van wegwerkzaamheden. Even denken we aan hen. Heel even.

Het is pas 10 uur wanneer we naar Agen vertrekken, een ritje van een uur. Zowat de verste uitstap in onze tweede week Frankrijk. De man die ons te woord staat in het Office du Tourisme is een combinatie van een nederige onderaan die verwonderd is dat zijn meester nog maar eens naar zijn favoriete buitenverblijf op weekend wil en een glibberige verkoper die met een eenvoudig stadsplannetje de stad wil highlighten als ware Agen Parijs of Rome.

Niet is minder waar, in Agen is, met uitzondering van een kanaal dat over de Garonne gaat, geen fluit te zien. Niets, maar dan ook echt niets. Datgene waarom Agen op het programma is geraakt, een boottochtje door de stad, blijkt niet eens mogelijk. Ondanks mijn cartooneske The A-team-T-shirt (een cadeau van twee geweldige muziekdocenten en topauteurs) valt mijn plannetje dus redelijk in duigen.

Ik ga jullie dan ook niet lastig vallen met uitzichtloze beschrijvingen van mistroostige straten, verlaten pleintjes, schreeuwlelijke kerkinterieurs en de eindeloze geur van poep op de stoep.

We keren zwaar misnoegd terug naar de gite. Hadden we deze voormiddag maar in de file gestaan. Of nee, zo erg was het nu ook weer niet: het weer zat mee (nog steeds geen enkele wolk aan de lucht), langs het kanaal was het fijn wandelen en de Italiaanse middaglunch was heerlijk: een hoofdgerecht en een ijsje voor 10 euro.

In de gite marineer ik alvast de zeediertjes voor de barbecue van vanavond, voor we naar Montaigu-de-Quercy rijden om er definitief verkocht te raken aan deze wonderlijke reisbestemming.

Reisgidsen over de Lot-et-Garonne vind je weinig (anders hadden we Agen waarschijnlijk vakkundig ontweken). Meestal is het de streek erboven of eronder die een Michelin-gids waard is, maar ik kan jullie verzekeren dat niemand ooit spijt zal krijgen van een vakantie in deze regio. Waarom? Heel eenvoudig … hier heb je alles, maar dan ook echt àlles: lekker eten en drinken, honderden sportmogelijkheden, een meer idyllische Zuid-Franse sfeer dan in het echte zuiden, prachtige dorpjes, eindeloze vergezichten als je van het ene dorp naar het andere dorp rijdt in plaats van de industriezones en winkelcentra die elders in Frankrijk vindt, eeuwige rust. Echt alles.

‘Ho, even!’ voel ik je aankomen. ‘Je zit toch best een heel stuk van de kust. Zee, strand en water is er dus niet, hé. I’ve got ya!’

Vergeet het. Ok, met de zee heb je een punt. Die krijg ik met de beste wil niet tot hier. Het alternatief is echter minstens zo aantrekkelijk. Vraag maar aan Rune en Finn. In Montaigu-de-Quercy ligt namelijk een groot meer met een zandstrand, grote waterglijbanen, duikeilanden, en andere toppers voor waterkiekens. Je parkeert vlakbij, je kunt er een glas gaan drinken zonder de hoogbouw aan een kustlijn en haar overvolle terrassen te moeten trotseren en als je het water ingaat, ben je er veilig dankzij de vele redders.

De temperaturen aan het meer lopen hoog op. Tot drie keer toe wordt de zonnecrème bovengehaald gedurende de twee uur die Rune en Finn ongetwijfeld als het hoogtepunt van hun vakantie ervaren. Elke dag opnieuw verleggen ze schijnbaar op dat vlak hun grenzen: zowel wat de ‘attracties’ als het eten betreft.

Iedereen keert bien cuit naar huis terug waar we een uurtje later zitten te barbecuen. Niets ‘bien cuit’ echter. Alles perfect gegaard. Al zeg ik het zelf. I love it when a plan comes together. Dan toch.