Repas de Chasseur à Thézac

Afgelopen zondag hebben we weer kunnen genieten van de jaarlijkse jagers-maaltijd. Een paar van de geschoten reetjes worden gedeeld met iedereen die maar wil. In principe voor de mensen van Thézac, maar ook 'buitenstaanders' zijn van harte welkom. Dit jaar waren er 90 man aanwezig.

Het menu (prijs €20 inclusief wijn en champagne) was als volgt:

Dag 2 van Tom Sleeuwaert met familie op Canel

Zo 31 juli 2011 – The big splash

Het tweede deel van onze reis zal geheel anders verlopen dan het eerste gedeelte. Er zijn geen grote steden meer die op het programma staan, alleen nog kleine bastidestadjes. ‘Bastidedorpjes’ zou nog meer typerend zijn, gezien de beperkte oppervlakte en de weinige straten.

Tussen de oneindige zonnebloemvelden glooien we door het landschap naar Pujols. Een onooglijk pittoresk dorpje waar op zondagochtend een marktje georganiseerd wordt door al wie in de buurt van het dorp iets verbouwt, teelt of kweekt: fromagisten, pouletisten, vinisten, légumisten, ailisten, painisten(niet te verwarren met pianisten) en foiegrasisten.

De auto ruikt heerlijk naar ons basilicumstruikje wanneer we het domein rond de vierkantshoeve oprijden. Net iets anders dan de javelgeurige dennenboompjes die aan achteruitkijkspiegels bungelen en je smaak- en reukzin compleet om zeep helpen.

Het azuurblauwe zwembad is de hit van de namiddag. De vorige zwembadnamiddag heb ik deels gemist omdat ik toen de omgeving van onze vorige gite op vinologisch vlak onveilig maakte. Deze keer mag ik bevoorrecht getuige zijn van de zwembadkunsten van Rune en Finn. Tegen een eindeloos decor duikt de een na de ander het diep in, en opnieuw, en opnieuw, … Even later komen ook de Nederlandse buren van de andere gite, samen met Elsbeth en haar kinderen Oscar en Luc voetje per voetje het toch nog redelijk koude water in. Rune en Finn duiken, om het goede voorbeeld te geven, op hetzelfde moment nog even met een grote splash het water in.

Oscar (7) en Luc (9) zijn ondertussen drietalig: een Nederlandse moeder, een Engelse vader en een Franse school zorgen ervoor dat ze vlot switchen van de ene naar de andere taal.

Voor mij een droom. Ik heb nooit op een degelijke manier Frans of Engels leren gebruiken als omgangstaal, niet mondeling en al zeker niet schriftelijk. Duizenden woorden uit de Léxique Thématique, een thematisch opgezette woordenlijst Nederlands-Frans met uit het hoofd te blokken voorbeeldzinnetjes, heeft quasi mijn volledige middelbareschoolloopbaan achtervolgd. Ik heb het boek ritueel begraven in de tuin na mijn laatste examen. Ik haalde vlotjes mijn punten voor de woordenschattestjes, maar denk je dat ik zelfs nog maar een basis aan mondeling Frans heb geleerd? Pas de chemin! Enfin … no way! Voor Engels was het al niet veel beter, al is die taal een stuk gemakkelijk te hanteren gezien de veramerikaniseerde wereld waarin we leven. Duits was helemaal een lachertje. Ik kan me geen enkele kleine toets, grote toets of zelfs proefwerk herinneren waarop ik niet exact 80 % haalde. Toch kan ik met de beste wil van de wereld geen enkele zin in het Duits verklanken zonder op Jean-Marie Pfaff te gelijken, en het erge is dat ik het zelfs nooit gekund heb, ondanks die afgeronde 80,0 op 100.

Omdat we op algemeen kidsverzoek de middag hebben doorgebracht in een Mac Donald’s in de buurt van Pujols, is de avondmaaltijd sober. Alleen dagverse producten van de markt op een ondertussen bijna versteend brood. Toch zijn de smaken voortreffelijk. Combineer een keer geitenkaas met vijgenconfituur of met een combinatie van tomaatjes, zachte uitjes en basilicum. Met kookkunst heeft het niets te maken, wel met savoir-vivre. Toch één Franse uitdrukking die ik beheers.

Bij het dagelijks schrijven van dit reisverslag, zet ik voor het eerst de top 100 van Klara als achtergrondmuziek op. Want ook over de internetverbinding valt niet te klagen.

Dag 1 van Tom Sleeuwaert en familie op Canel

Za 30 juli 2011 – Strontjaloers

Frankrijk heeft qua verkeersinrichting een serieuze streep voor op België. Je kunt er nog ongedwongen over autostrades glijden en genieten van het voorbij drijvende landschap. In België heeft elk gehucht zowat zijn eigen oprit en zeker het aantal op- en afritten in stedelijke gebieden grenst aan het belachelijke. Ik daag je trouwens uit om landen te vinden naast België waar je vlak voor en vlak na tunnels, die van nature al voor een pak verkeersellende zorgen, op- en afritten vindt waarschijnlijk aangelegd om de chauffeurs wakker te houden.

In Frankrijk niets van dat. Zelfs het eindeloze tijdverlies aan rode lichten hebben ze zeer efficiënt opgelost door rotondes aan te leggen. De verkeersstroom bepaalt de voortgang, niet de timer die verkeerd ingesteld staat.

Naar het zuiden rijden in een weinig toeristische uithoek van Frankrijk lijkt dan ook een eitje, ondanks de slechte timing: vandaag is het verkeersweekend zwart ingekleurd in Frankrijk en Duitsland.

In totaal verliezen we echter twee uur vakantie alleen maar door enkele verkeerd afgestelde verkeerslichten op onze weg. Dan kom je eens een licht tegen en dan sta je vast natuurlijk. Ook chauffeurs die hun gaspedaal niet weten te onderscheiden van de twee andere zorgen ervoor dat je op wegen waar je 90 mag tegen 60 kilometer per uur voort tuft. Als professioneel filerijder kan ik op zo'n moment maar moeilijk mijn ergernis verbergen voor mijn reisgenoten. Rune en Finn merken er niets van omdat ze gebiologeerd naar Up kijken, Els heeft dan weer een zeer relativerende, zelfs relaxerende invloed.

Enkele dagen geleden heeft Els in perfect schoolfrans tickets gereserveerd voor Lascaux II. Montignac (het dorpje bij Lascaux, niet de pas overleden dieetgoeroe) ligt immers min of meer op de weg naar onze tweede gite.

Als we rond 9 uur kunnen vertrekken in de Loirestreek halen we de start van de rondleiding om 16.10 uur met de vingers in de neus. Althans, dat is het plan. Rode lichten, comachauffeurs, geflipte GPS-instructies en recent (her)aangelegde wegen en afritten die zelfs niet in de nieuwe Michelin staan, zorgen ervoor dat we maar net op tijd ter plaatse zijn.

Lascaux is op zich een fantastisch verhaal dat John Grisham, de broodschrijver van heel wat Spielbergfilms, moeilijk zelf zou kunnen bedenken.

Zo’n 17 000 jaar geleden leven gedurende twee millennia mensen in de regio van Lascaux en meer specifiek in de beroemde grotten. Ze zetten grote muurtekeningen en –schilderingen op de muren, creëren dieptezicht avant la lettre en gebruiken de contouren van de grotwanden om extra dimensies te creëren.

Stoemelings wordt het grottencomplex ontdekt door een groepje studenten die met hun hond op wandel zijn. Ineens is het beestje weg. Ze vinden het uiteindelijk terug in een schacht die uitkomt in de grotten van Lascaux. Bij hun eerste afdaling in de grot zijn de studenten al lang blij dat ze hun geliefde viervoeter heelhuids terugvinden. Pas na enkele dagen keren ze terug met hun zaklampen en gaan ze steeds verder de grot in. In de regio zijn grotten gevonden van 8 kilometer en langer. Lascaux is 'maar' 200 meter diep, maar wat er te zien valt, tart elke verbeelding.

Dertien jaar na de openstelling van de grot stellen wetenschappers vast dat de muurtekeningen en –schilderingen serieus lijden onder de steeds groter wordende meute bezoekers. Er treedt schimmelvorming op, de figuren geraken aangetast. Ze sluiten de grot voor het grote publiek.
Als alternatief ontstaat Lascaux II, een kunstmatig, uit beton opgetrokken kopie. Alle figuratieve tekeningen zijn minutieus overgenomen, de temperatuur wordt aircogewijs naar beneden getrokken naar 13 graden en de luchtvochtigheid wordt de hoogte in gedreven, zodat het lijkt of je effectief de grot zelf bezoekt. Het is een beetje als luisteren naar Helmut Lotti die een Elviske doet omdat het origineel is ondergegaan aan overdreven vetvorming.

Toch voel ik nog voor we de grot betreden een zekere excitatie die je je ongetwijfeld herinnert van spannende schoolreisjes. De oorzaak hiervan is Frans de Wever, mijn oud-docent geschiedenis uit de lerarenopleiding. Hij wist als geen ander oude tijden nieuw leven in te blazen zonder digitale schoolborden, videofilms (laat staan dvd’s of blu rays) of computeranimaties. Het enige wat hij nodig had was een lijvige cursus, aangevuld met een bundel kopieën (uiteraard niet eens in kleur) van bronnenmateriaal dat zijn verhaal kon staven.

Van mijn middelbaar herinner ik me geen fluit meer van de prehistorische tijden. Frans de Wever ging er echter vlotjes tot Allerheiligen op door in het eerste jaar van de lerarenopleiding. Ook al waren TD’s en cantussen daags (of is het ‘nachts’?) voordien pas gedaan ver na drieën, ’s ochtends om half 9 was ik paraat voor een stuk over het paleolithicum, over de moedergodinnen en over het leven in grotten. Het was de tijd dat ik Jean M. Auel las (een aanrader trouwens).

Het bezoek aan de grot gebeurt overigens volledig in De Wever-stijl. Hij koesterde een groots je m’en-foutisme tegenover alles wat met gezag en misplaatste autoriteit te maken heeft, toch zeker wat slecht betaalde museumwachters en would be-gidsen betreft, die hun autoriteit te pas en te onpas willen laten gelden door ‘tuttut’ te zeggen, gevolgd door het afwijsvingertje dat de lucht inschiet, wanneer een overtuigde bezoeker een foto (niet eens met flits) wil maken. Volledig in De Weveriaanse stijl fotografeer ik er dan ook lustig op los, ondanks de duidelijke instructies die de gids bij de start van de wandeling meegeeft.

Een kleine twee uur later rijden we Canel binnen, de hameau in Thézac, gelegen in de Lot-et-Garonne. Het landschap is er geweldig. Het is de perfecte symbiose van wat wij in de Vlaanders kunnen appreciëren op idyllische landelijke plekjes en de typische Zuid-Franse, mediterrane sfeer wanneer we op vakantie zijn, zonder de nadelen van de twee mee te moeten nemen. Canel en omgeving ligt er groen bij. De zonnebloemen en de wijngaarden zorgen voor de achtergrond. De temperatuur is 25 en meer zonder dat het broeierig warm is.

De gite is gelegen in een reusachtige vierkantshoeve met uitzicht op het einde van de wereld, en veel verder. Alles wat je kunt zien in de omgeving hoort bij de gite en is gedurende een week ons domein: de uitgestrekte weiden, de zonnebloemvelden, de wijngaarden, de vele rustpunten in de gigantische tuin, al het speelgoed in de grote schuur …

Ik word hier stil van. Een ongelofelijk gevoel van nederigheid overvalt je.

De eigenaars (een Nederlandse vrouw en een Engelsman) kochten het domein in 2002 voor 300.000 euro. Recent hebben ze het laten schatten. Het is nu het driedubbele waard. Strontjaloers ben ik.

In Canel zijn er twee gites die deze week allebei verhuurd zijn. Ze zijn prima verzorgd en duidelijk geënt op de Ikea-generatie: modern, comfortabel en met Ikea-goodies. Er is warempel een dvd-speler en een microgolfoven. Het bestek is identiek, net als de borden. Er staan drie flessen wijn klaar van de buren (2x rosé en 1x rood), die per toeval wijnboeren zijn die recent bedolven werden onder medailles in Parijs, er staat een volle zak houtskool klaar, net als aanmaakblokjes, een volledig kruidenrekje staat ter beschikking, net als de nodige oliën en azijn met notensmaak, in de kast staan gezelschapsspelletjes, kookboeken, documentatie over de regio en alles waar je nog aan kunt denken. Het verschil is gigantisch met de vorige gite-inrichting die met moeite de quotatie ‘veertiende-eeuws’ verdient.

Als afsluiter trekken we ‘s avonds naar de dichtstbij gelegen bastidestad: Tournon d’Agenais. Voor 16 euro per persoon genieten we er van een volwaardig driegangenmenu op het pittoreske dorpsplein waar vanaf 10 uur ’s avonds de sfeerverlichting aanspringt.

Bij aankomst in ons gehucht, waar in de verste verte geen openbare verlichting is, valt de sterrenhemel op ons neer. Het is van onze reis in Tunesië geleden dat we zo’n weelderig gestipt heldonker hemeldeken hebben gezien, we stonden toen wel midden in de woestijn.

"Vendange manuelle" that means "we pick them by hand"

This year we are organizing with our neighbour from Domaine de Lancement the possibility for tourists to come and pick grapes for a day, maybe 2 days. Stay in the B&B for a weekend, or the gîte for a week and experience France in a new way.

Most of the grapes in the area, or in the world I think, are harvested by machines. A machine does in a day what it took lots of people weeks to do. Big groups of people, the family, the neighbours, friends and whoever was available could come and help picking grapes. In exchange you would help your neighbours, friends or relatives to do the same in their fields. And of course, according to the French tradition big lunches were prepared for all the workers.

To keep part of this tradition going Sandrine Annibal harvests every year a part of her production by hand. She starts at 8:00 in the morning, when it is not too hot. Then around 10:00 o'clock a morning snack is arranged, and everybody has a bit of a break. Then the work continues until 12:00 or 13:00 o'clock, and everybody is invited to come and eat together at the Domaine. End of the work and the relaxing can start. The meal can last until 17:00 or later.

We don't know when the harvest will be yet. It is to be decided when the flowers bloom and the summer comes. Usually it is around the last weekend of September or the beginning of October.

So if you've always wanted to pick grapes in France, or are member of a wine-club and want to do something else than wine tasting, or want to come on an active holiday, feel free to contact us for more info.

First expo successful

We have had very positive reactions on the pictures of Sietse Wierda, exposed in our house.

His eye for detail in everyday things is amazing.

His photographs will be visible for all. Opening hours of the exhibition will be made available soon.

Exhibition of photos of Sietze Wierda

On the 3rd of March 2012, the opening of the exhibition of photographs of Sietze Wierda will happen at Canel.

Great pictures, superb details of houses in France. Come and see!